Hallo,
Ik heb laats een best wel emotionele email naar mijn proffesor gestuurd over het emotionele aspect.
De rede hier toe is dat ik vooral bij mijn vader zie wat jaren AF zonder werkende behandeling doet met je als mens maar vooral met je als persoon. Ook herken ik dingen er in.
Doordat er geen grip op je hartritme is leef je toch steeds of er een bij achter je aan zit en elk moment kan steken. Je weet dat er aanvallen komen maar nooit wanneer. Juist op momenten dat het niet zou moeten komen ze, en daar door moet je het los zien te laten leven zonder angst voor een volgende aanval. Het leren accepteren maar hoe accepteer je iets als dit? Hoe leer je er mee om gaan?
Zelf heb ik het geaccepteerd maar juist ook weer niet, als ik het accepteer en me er bij neer leg dan dooft het vlammetje die mij juist er door heen slaat.
Hoe gaan anderen patiënten hier mee om?
.